آیا فوتبال بایرن مونیخ کامل و بى نقص است؟

 

کارشناسان، فوتبالى را که این روزها بایرن مونیخ ارائه مى دهد را فوتبالى مدرسه اى مى دانند. مالکیت زیاد توپ، بازى موثر، ساده و بدون اشتباهى فاجعه بار. اما اگر دقیق تر به دو فصل اخیر بایرن مونیخ نگریسته شود،‌ مواردى فراتر از این به چشم مى خورد و ناخودآگاه این پرسش مطرح مى شود که آیا فوتبال بایرن مونیخ همان فوتبال کامل است؟

اقتدار همیشگى بایرن مونیخ هنگامى که دورتموند در سال هاى 2011 و 2012 دو فصل متوالى قهرمان بوندسلیگا شد، به شدت تهدید مى شد. البته در سال هاى قبل از آن نیز تیم هایى نظیر وردربرمن، اشتوتگارت و وولفسبورگ توانسته بودند که قهرمانى بوندسلیگا را براى یک فصل از آن خود نمایند، اما نه به گونه اى که دورتموند در این دو سال موفق به انجام آن شده بود. براى بایرن مونیخ رقیبى جدى از ایالت وستفالن پیدا شده بود که نه تنها اقتدار این تیم را به زیر سوال برده بود، بلکه مى توانست در بلند مدت نیز به رقیبى سر سخت و جدى تبدیل شود.

براى جلوگیرى از پیشرفت چنین بحرانى و کم شدن تهدید آن، بایرن مونیخ با جذب ماریو گوتزه و روبرت لواندوفسکى از دورتموند به این تیم نشان داد که نمى تواند براى بلند مدت به رقیبى تبدیل شود. تدبیرى قانونى که مقدمات ضعیف تر شدن دورتموند در این دو سال را فراهم نموده است. بایرن مونیخ اما در دو سال اخیر به دنبال ارائه فوتبالى کامل بوده است،‌ فوتبال کاملى (البته اگر بتوان به فوتبال بایرن مونیخ چنین مشخصه اى را نسبت داد) که با توصیف چندین عامل و عنصر اصلى قابل تفسیر است.

بایرن مونیخ و یا بهتر بگوییم پپ گواردیولا کمال گرا است. اشتباهات کار سیستماتیک بایرن مونیخ را مختل مى کنند و مکانیزم ها، آرامش و نظم تیمى را بر هم مى ریزند.  به همین دلیل بایرن مونیخ همواره از وجود یازده بازیکن در زمین بهره مى برد که از لحاظ تکنیکى فوق العاده هستند.

شکست دادن حریف با استفاده از ترکیب ها وکارهاى تکنیکى از مشخصه اصلى و عنصر بارز بازى بایرن مونیخ به حساب مى آید. توپ از طریق بازیکن پست شماره شش، ژابى آلونسو، باستین شواین اشتایگر و یا تیاگو به جلو برده مى شود  و هنگامى که تیم در زمین حریف صاحب توپ است،‌ بازى از مرکز زمین به کناره ها هدایت مى شود و بازیکنان با صبر و تمرکز بالا در انتظار لحظه اى مناسب و پیدا شدن روزنه اى در دفاع حریف براى ضربه زدن مى مانند. روزنه اى که با توجه به نحوه بازى بایرن مونیخ در فاز تهاجمى اجتناب ناپذیر مى باشد.

شاگردان پپ گواردیولا کمتر دچار اشتباهات فردى مى شوند و به ندرت توپ از پاهاى آنها جدا مى شود و با توجه به اینکه پاس هاى آنها اغلب به مقصد مى رسد،‌ بازیکنان مونیخى مى توانند تیم حریف را در محوطه جریمه براى دقایق متمادى تحت فشار قرار دهند و با تمرکز زیاد تمام تلاش خود را مى کنند تا حریف را کمتر در بازى سهمى داشته باشد.

در صورت اینکه شاگردان پپ گواردیولا توپ را از دست بدهند، پپ گواردیولا مکانیزمى را طراحى نموده که بلافاصله بازیکن صاحب توپ حریف تحت فشار قرار داده شود تا توپ از او گرفته یا اینکه او مجبور به ارسال توپ هاى بلند و بى هدف گردد، بعد از رخ دادن چنین اتفاقى بازیکنان مونیخى بار دیگر مى توانند با آرامش بازى خود را ادامه دهند.

مالکیت بالاى توپ، اقتدار در بازى و کنترل بازى سبب شده که پیشرفت بایرن مونیخ تا این حد ملموس باشد. پپ گواردیولا از بازیکنان خود مى خواهد که کنترل نود دقیقه اى در بازى داشته باشند و اقتدار خود را در همه دقایق بازى به حریف دیکته نمایند. حتى هنگامى که توپ در اختیار بازیکنان حریف است، بایرن مونیخ نباید کنترل بازى را از دست دهد.

این موضوعى است که بازى بایرن مونیخ را نسبت به سایر تیم هاى مطرح دیگر متفاوت نشان مى دهد و حتى فوتبال بایرن مونیخ را تا حدودى کامل و بى نقص نشان مى دهد.

By Oscar Nolte / Goal Deutschland 

منبع