ستاره چهارم، رویایى که دست یافتنى شد

 

در جام جهانى 2014 برزیل نیمار، آرژانتین مسى و پرتغال رونالدو را داشت، اما آلمان فاتح این رقابت ها تنها یک تیم داشت.

قهرمانى آلمان در جام جهانى برزیل، بى تردید یکى از خوشایندترین و فراموش نشدنى ترین خاطرات هر یک از هواداران فوتبال آلمان در این سال میلادى رو به پایان است، چون سرانجام پس از 24 سال، انتظار و نا امیدى آنها براى بازگشت آلمان به قله فوتبال دنیا به پایان رسید.

در شبى تاریخى در ماراکانا معبد برزیلى فوتبال، شاگردان یوگى لوو با عملکردى جنگجویانه و متعصبانه نشان دادند که جام جهانى 2014 هیچ قهرمانى منطقى به جزء آلمان نمى تواند داشته باشد. سیزدهم ژولاى 2014 در خاطر همه فوتبال دوستان آلمانى باقى خواهد ماند، چون در این روز مانشافت پاداش پیمودن راهى طولانى و سخت را دریافت نمود.

در ماه هاى اخیر و پس از پایان رقابت هاى جام جهانى 2014، مطالب بسیار زیادى در خصوص عملکرد آلمان به عنوان یک تیم و تاثیر این عملکرد گروهى در موفقیت مانشافت منتشر شده است. قهرمانى در جام جهانى 2014 که چهارمین عنوان قهرمانى آلمان بعد از قهرمانى در سال هاى 1954، 1974 و 1990 مى باشد،  بیش از همه مدیون کار گروهى و روحیه تیمى مانشافت بوده است، حتى اگر در فینال نفس گیر ماراکانا بازیکنانى نظیر باستین شواین اشتایگر و ژروم بوآتینگ عملکردى خیره کننده اى از خود به نمایش گذاشته باشند. شاید بتوان ادعا نمود که هیچ کس موفقیت آلمان در جام جهانى را بهتر از استیون جراررد کاپیتان سابق تیم ملى انگلیس توصیف نکرده است، جراررد بعد از پیروزى تاریخى و فراموش نشدنى آلمان مقابل برزیل در مرحله نیمه نهایى در یکى از شبکه هاى اجتماعى نوشت:"برزیل نیمار، آرژانتین مسى و پرتغال کریس رونالدو را دارد، اما آلمان تنها یک تیم دارد."

مانشافت در جام جهانى در قدم اول ابتدا پرتغال و رونالدو را از دور رقابت ها کنار زد، سپس در مرحله نیمه نهایى نیمار و برزیل میزبان را از پیش رو برداشت و در فینال نیز موفق به شکست مسى و آرژانتین شد. شاید اتفاقى نباشد که هرکدام از بازیکنان آلمان که قبل از جام جهانى با ستارگانى نظیر مسى، رونالدو یا نیمار مقایسه مى شدند، در برزیل نقش چندان پررنگ و مهمى در تیم یوگى لوو نداشتند، مارکو رویس به دلیل مصدومیت جام جهانى را از دست داد، عملکرد مسوت اوزیل در طول جام با انتقادات زیادى به همراه بود و ماریو گوتسه نیز هرگز نتوانست پتانسیل مورد انتظار را از خود به نمایش گذارد و تنها با گل زنى در وقت هاى اضافى بازى فینال در کنار شواین اشتایگر توانست از خود چهره اى ماندگار در فینال ماراکانا به نمایش گذارد.

در پایان هر رقابت و تورنمنتى تنها موفقیت و کسب قهرمانى مهم است و آلمان ها براى رسیدن به این انتهاى خوش، از ابتداى تورنمنت بسیار مصمم بودند و به نظر مى رسید که به خوبى از تجربه ها و ناکامى هاى خود از چهار تورنمنت قبلى آموخته اند. یوآخیم لوو سرمربى تیم فاتح جام جهانى این قهرمانى را "نتیجه چندین سال کار دقیق" مى داند، وى پیش از بازى فینال براى آخرین بار براى ایجاد انگیزه به تیم خود مى گوید:"امروز باید شما همه تلاش خود را انجام دهید، بیش از آنچه که تا کنون در دوران فوتبال خود انجام داده اید، چون شما مى خواهید فاتح جامى شوید که تا کنون آن را نبرده اید."

مى توان چنین ادعا نمود که تصور قهرمانى دیگر به جزء آلمان براى جام جهانى 2014 تا حدودى غیر منطقى به نظر مى رسیده است، نه به این دلیل که این تیم از بازیکنان با کیفیت و خوبى برخوردار بوده، بلکه به این دلیل که بازیکنان این تیم در طول تورنمنت و به خصوص در بازى فینال با ارائه بازى هدف دار اراده اى قوى از خود نشان دادند و روحیه جنگندگى خود را به اثبات رساندند. یوگى لوو در این باره معتقد است:"ما مى دانستیم که سرانجام قدم نهایى را به سوى موفقیت بر خواهیم داشت، قهرمانى تنها شایسته یک تیم بود که آن نیز مانشافت بود. در واقع آلمان در مجموع بهترین تیم تورنمنت بود."

هر یک از سه قهرمانى آلمان تا قبل از سال 2014 تا حدودى ریشه در اتفاقات سیاسى و اجتماعى زمان خود داشته است، قهرمانى در سال 1954 یا معجزه برن،‌ زمانى روى داد که آلمان بعد از پایان جنگى خانمانسوز در حال تجربه شگفتى اقتصادى غیر منتظره اى بود و نشانه هایى از میهن پرستى را به همراه داشت، قهرمانى در سال 1974 به عبارتى آثارى از مصلحت گرایى آلمان در دهه هفتاد میلادى در اوج جنگ سرد بوده است و قهرمانى در سال 1990 نیز هم زمان با اتحاد سیاسى دو آلمان بعد از بیش از چهل سال روى داد و سبب تمدید شادى مردم این کشور شد.

حال در قهرمانى جام جهانى برزیل نیز مى توان آثارى هر چند متراکم تر از هر سه قهرمانى قبلى مشاهده نمود. این تیم همانند قهرمانان برن در سال 54 از روحیه میهن پرستى کم نظیرى برخوردار بود که شاید از آن زمان تا کنون با وجود حضور بازیکنان دو ملیتى در کادر تیم بى سابقه بوده است، در این تیم آثارى از طراوت تیم قهرمان فینال مونیخ در سال 74 و فوتبال زیباى دهه هفتاد آلمان نیز قابل رویت بود و همچنین همانند فاتحان فینال رم در سال 90 این تیم از روحیه تیمى و هماهنگى بى بدیلى برخوردار بود.

معمار چنین موفقیتى اما بى تردید یوگى لوو سرمربى مانشافت است، کسى که در سال 2006 هدایت تیم را بر عهده گرفت و با اعتماد به جوانان، وضعیت آن را به صورت مداوم بهبود بخشید تا اینکه در فینال ماراکانا با تعویض طلایى ماریو گوتسه و انگیزه دادن به او با بیان جمله "ثابت کن که بهتر از مسى هستى"، زمینه سازى پیروزى مانشافت در فینال ریو را فراهم نمود تا آلمان بتواند به عنوان اولین تیم اروپایى با شکست برزیل و آرژانتین دو غول آمریکاى لاتین  فاتح جام جهانى در این منطقه باشد.

اینکه این تیم بعد از پایان جام جهانى در چند بازى انجام شده عملکرد قابل قبولى نداشته و بسیارى از بازیکنان این تیم، فصل را در باشگاه هاى خود با مصدومیت شروع نموده و یا همچنان مصدوم هستند، قیمت گزاف کسب چهارمین ستاره است، که بازیکنان آلمانى با کمال میل در حال پرداخت آن هستند.

به قلم یوشا وبر از وب سایت دویچه وله آلمان 

منبع